We hebben net samen gehuild.
Echte tranen.
Vorige week kwam Mwazulu in het nieuws toen hij Berg en Dal museum binnenliep, een beeldje pakte dat bij zijn geschiedenis hoorde en ermee wegliep. En hij filmde het. Dat filmpje eindigde toen een politieagent emotieloos het beeld uit Mwazulu’s armen rukte.
Ik heb toen in mn eentje gehuild bij het zien van die beelden.
Vrijdagavond belde hij me. Hij had m’n nummer via Hersi Mohamoud en wilde best wel met mij zitten voor een interview. Dat dacht ik te verstaan, want Mwazulu spreekt Frans en Swahili; ik spreek de ene niet vanwege geschiedenis … de andere ook vanwege geschiedenis jammer genoeg niet.
Maar ik was enthousiast, dus ik bel mn bougla Franco Chado die voor me kon vertalen en begon hemel en aarde te bewegen om het te laten gebeuren.
Het werd een long distance three way call tussen mij hier in Nederland op een Surinaams/Nederlands nummer, met een in Engelstalig Guyana geboren Franstalige Saint Martiner in de Caribbean aan de tel met een Franstalige Congolese activist ergens in Amsterdam op een Frans telefoon nummer.
En we moesten op de een of andere manier daartussen onze agenda’s laten synchen. We gaven niet op. Daar is technologie nou eenmaal voor.
En het leidde tot een van de meest emotionele ontmoetingen die ik recentelijk heb gehad. We ontmoetten elkaar net een uur geleden op een zonovergoten terras in Heesterveld.
Ik vroeg voordat we begonnen aan Oumar, mijn nieuwe Senegalese mati met locs om aan Mwazulu te vertellen hoe trots ik was toen hij dat beelde pakte in het museum. En dat die trots omsloeg in diepe pijn toen ik die agent het uit zijn armen zag rukken.
Ik voelde alsof ik dat beeldje ben. Mijn voorouders zijn ook gestolen uit Afrika en toen het uit je armen gerukt werd voelde ik het fysiek, alsof ik meemaakte hoe mijn voorouders wreed uit de boezem van Afrika gerukt werden.”
Ik vertelde dat ik moest huilen. En m’n ogen begonnen weer te tranen, dus ik keek macho weg terwijl Oumar het vertaalde.
Toen ik weer keek, zag ik dat Mwazulu’s ogen ook rood werden en volliepen. Hij pakte een servetje en ging z’n ogen deppen. Toen zei hij iets vol emotie en determination in het Frans. Ik voelde een deel ervan al voordat Oumar het vertaalde:
“Zo had hij het nog niet bekeken. Hij wist niet dat wat hij doet zo’n diepe impact kan hebben op de nakomelingen van de totslaafgemaakten. Hij is nu nog meer vastberaden om door te zetten met wat hij doet totdat alles dat uit Afrika gestolen is, teruggegeven wordt.”
Ik werd er stil van. Ik keek verlegen om me heen want ik was alleen gekomen voor een interview met de activist die mij had bewogen en had niet voorzien dat ik hem zou bewegen. Toen zag ik dat ook Belula Yosef zat te grienen en volgens mij Oumar ook.
We hebben toen allemaal maar even zitten huilen om dit mooie moment. Het was ons moment
Comments are closed