Oorlogsfilms waren populair toen ik een jongetje was. En ze gingen allemaal over hoe die heldhaftige Amerikaanse GI’s die nare Duitse nazi’s in de pan hakten.
“ACHTUNG ACHTUNG,” gilden die Duitsers altijd wanneer ze werden aangevallen. Het was het eerste Duitse woord dat ik leerde, en ik wist pas laat in mijn tienerjaren wat het betekende. Tot dan was het t geluid dat slechte mensen maakten net voordat ze werden neergemaaid.
Duitsers waren slecht, leerden die stereotyperende films. En ze gilden achtung wanneer ze gestrest waren. Die vooringenomenheid heb ik meegenomen uit mn jeugd. Zo waren ze allemaal. Zodra je de voet over de grens zette, zou je het merken. Was ik van overtuigd in mijn jeugd. En zelfs toen ik volwassen was, spookte dat wantrouwen dat de films hadden gecreeerd nog in me.
En ja hoor. De eerste keer dat ik in Duitsland moest zijn, moest ik met de trein naar een conferentie diep in de diepste regionen van het land. Toen ik in Frankfurt uit de Thalys overstapte naar een kleine intercity trein, drong t tot me door dat ik te laat zou aankomen. Ik zou het eerste uur niet meemaken.
Ik moest bellen om dat door te geven, maar ik had geen internationaal dataplan op mijn mobiel. WhatsApp bestond nog niet en die trein had geen wifi.
Shit!
Ik moest iets doen waar ik een hekel aan had: ik moest een vreemde persoon in een vreemd land om een gunst bedelen. Een paar stoelen voor mij was een jongeman aan het bellen op zijn mobiel.
Shit! Als ik iemand om hulp moet vragen klap ik dicht van onzekerheid en zenuwen en ga ik stotteren. Ik had er een hekel aan. Maar ik moest.
Toen hij klaar was met zijn gesprek, schraapte ik al mijn moed bij elkaar, stond op van mijn zitplaats en liep schoorvoetend naar hem toe. Ik voelde me kleiner dan klein duimpje’s kleine teen. Hij keek op toen ik bij hem stopte. Vragend. Verveeld.
“Excuse me” stamelde ik als een 193cm lange zielige hoop blubber. M’n stem beefde. “I have to make an urgent call, but I do not have an international data plan. I’m from Amsterdam you know. I can pay you if I can borrow your phone for a minute.” Ik glimlachte vriendelijk naar hem, trots op mezelf dat ik het eruit gekregen had.
Hij keek me twee seconden lang aan, met een blik vol weerzin. Pure disgust! Alsof ik m net gevraagd had of ik sex met zn moeder mocht hebben.
“No!” zei hij toen, en t woord vloog uit zijn mond, net als vieze geelgroene snot die hij er niet meer in wilde. NO!
En hij drukte de telefoon met zijn hand tegen zijn borst en draaide ondertussen een kwart slag met zijn bovenlijf. Om ‘t van me af te schermen. Alsof t z’n moeder was en ik hem had gevraagd of ik er sex mee mocht hebben. Alsof hij dacht “achtung! Gevaar! Een Schwarze!”
Zijn botte afwijzing kwam als een moker dwars tegen mijn borst aan, precies daar waar ik mijn zwartemannentrots opberg. Waar mijn hart bonkt.
Daar stond ik dan. Net als toen ik tiener was en ik naar dat meisje toeliep om te vragen of ze met me wilde dansen en ze me bruut afwees “nee!”, luid genoeg zodat haar giftige vriendinnen het konden horen.
Ik moest de walk of shame doen, terug naar mijn plek, afgewezen als een bitch.
Maar ik was geen tiener meer. Als je m’n trots krenkt wijkt alles, ook de onzekerheid en ‘t gestumpel waarmee ik hem een minuut eerder vriendelijk om een gunst vroeg. Ik voelde mijn beangstigende frons zich vormen op mn voorhoofd. Die blik die kan doden laadde zich en ik keek hem daarmee aan.
Ik siste.
“I was only asking for a favor. Keep your fucking phone then. But I do hope that if you’re ever in Amsterdam, you will need help and that I’m the only one you can ask.”
En daarmee beende ik terug naar mijn zitplaats; de walk of shame voelde niet zo erg meer.
Maar ik heb de rest van de treinrit zitten morren over zijn fucking racistische ass en ik moest denken aan die nazi’s die “achtung achtung” gilden. Ik was er weer van overtuigd dat ze allemaal zo waren. Dat had hij bewezen. Vond ik.
Maar gelukkig ken ik inmiddels veel anderen, zoals de Duitse buren waarmee ik eergisteren in een gezellige impromptu wijnzuipsessie belandde. Achtung!, grapte de buurman, toen hij een mop vertelde over hoe hij de afgelopen maanden van quarantaine gealarmeerd reageerde iedere keer als hij zich afvroeg of een vreemde persoon die hij tegenkwam geen Corona had. Ik herkende die overmatige voorzichtigheid. Dat doe ik automatisch ook, lachte ik.
Hij bracht me terug naar dat moment in die trein. En t klonk ditmaal niet als hoe die verslagen nazi’s het gilden in de oorlogsfilms van vroeger. En het hoorde ook niet meer bij de stijve paranoia houding van die lul toen in de trein.
Achtung is vanaf nu deel van een hilarische mop.
Fuck dem racists. Make life fun with the people that see other people as people.
Comments are closed