Ik las laatst t verhaal van een vrouw die in haar auto wilde stappen ’s ochtends, en zag dat haar jaloerse exvriend op de voorruit had gepoept. En ze vond t niet erg. Ze schrok niet, want hij had het eerder gedaan. Ze was eerder blij dat ze haar auto op slot had gedaan de avond daarvoor, want anders had hij IN DE AUTO gepoept.
Ze ging ervan uit dat het erger had kunnen zijn.
Haar glas was halfvol
Kan je je voorstellen hoe ver ze was dat ze zijn bullshit kon accepteren, zelfs met zijn schijt op haar voorruit?
Dat is waar we zijn als gemeenschap. We zijn blij met waar we zijn, met waar men ons laat zijn, omdat we wel s erger hebben meegemaakt.
Ik had het laatst aan de stok met een van de grootste schrijvers uit Suriname, die aan zwarte mensen hier zei dat ze hun plek moeten accepteren en witte mensen hun voorsprong moeten gunnen. Of moeten vertrekken naar een zwart land.
Dat is acceptatie van marginalisatie. Defaitisme.
Ik ga dan in de tegenaanval. Maakt me niet uit of je gevierd bent of als je mijn oma had kunnen zijn.
Ik heb drie weken lang rondgelopen met de vraag wat ik vandaag zou vertellen. En ik ben er nog steeds niet uit. Ik ga daarom maar een serie verhalen vertellen van dingen die ik mee heb gemaakt en ik hoop dat jullie met me meegaan naar het punt dat ik wil maken: dat we het zelf moeten doen.
Ik vertelde laatst aan een mati van me over een zwarte dame die van een zwarte man het advies kreeg om geen zaken met mij te doen. Want mijn magazine heet afro magazine en gaat over zwarte mensen. Dus een zwarte man adviseert een zwarte vrouw om geen zaken te doen met een zwarte man die een magazine heeft voor zwarte mensen.
En mijn mati snapte hem. Want het kan inderdaad negatieve gevolgen hebben als je bedrijf gelinkt is aan zwarte mensen. Ik vroeg mijn mati of hij doorhad hoe verschrikkelijk pijnlijk het is om te moeten snappen dat het negatief kan zijn voor je business wanneer je als zwarte man zegt dat je van zwarte mensen houdt. Nog pijnlijker is dat ik het ook snap. Omdat we niet die reputatie hebben waarmee iemand wil pronken.
Van 25 tot 29 november organiseert AFRO Magazine de virtuele Black Owned Business beurs. We zijn een unieke plek aan het creëren waar bedrijven van zwarte mensen zich kunnen promoten in deze tijd van covid waar er geen fysieke beurzen gehouden kunnen worden. We doen het omdat we weten dat veel kleine bedrijven het moeilijk hebben en klandizie kunnen gebruiken. We sporen zwarte mensen aan om meer te kopen bij zwarte bedrijven, omdat zwarte bedrijven nou eenmaal uit een pilaar zijn van de zwarte gemeenschap … 1 zwak pilaar onder je huis en je huis staat wankel toch? Een ketting is maar zo sterk als haar zwakste schakel, dus wij gaan ervan uit dat als we zwarte mensen zwarte bedrijven ondersteunen, we de hele gemeenschap ondersteunen. Je gaat niet alles bij zwarte bedrijven kunnen halen, maar wanneer je kan, koop iets vaker bij een zwart bedrijf.
En weet je wat gebeurde? Wij werden uitgescholden man! Dat wij racistisch zijn. En niet alleen door witte mensen, maar ook door zwarte mensen. Wat als witte mensen #buywhite gingen roepen? En ik moest uitleggen dat iedere advertentie hier dat roept, want ieder groot bedrijf is een wit bedrijf. IK MOEST DAT UITLEGGEN AAN ZWARTE MENSEN!
Anyway: bezoek onze beurs en doe wat zaken met zwarte bedrijven. Daarmee help je een hele gemeenschap.
Nog een verhaal: laatst werd Ronny Brunswijk afgebeeld als een aap. En de tekenaar van die cartoon werd de tekenaar des vaderlands genoemd. OMDAT HIJ DURFT RACISTISCH TE ZIJN! Ik schreef er een opiniestuk over dat verscheen op Waterkant en weer werd ik uitgescholden, door zwarte mensen. Ik werd een gefaalde journalist genoemd die op een kamertje 3 hoog in Nederland woont (hm ik zit nu idd 3 hoog op een kamertje realiseer ik me).
Maar goed; ik kreeg ook te horen dat mensen vroeger respect voor me hadden, maar nu niet meer omdat ik een eensnarige gitaar bespeel. Dat waren de letterlijke woorden. Van zwarte mensen. Ik kreeg van alles naar mn hoofd geslingerd omdat ik de durf had op te komen voor zwarte mensen. Ik was eensnarig omdat ik besloot om mijn carierre alleen te wijden aan schrijven over zwarte mensen.
We houden niet van elkaar. We leren niet van elkaar houden. Van onszelf houden. We hebben de plek onderin de ladder van gemeenschappen zodanig geïnternaliseerd dat we niet eens doorhebben dat we daar zijn.
Als zwarte gemeenschap hebben we goed gedaan wat van ons verwacht werd bij de emancipatie. Heb je de brief gezien die de gouverneur naar ons schreef op 1 juli 1863?
Ik durf er dan ook op te rekenen, dat Gij, door Uwen lust tot arbeid, door een onbesproken gedrag en door gehoorzaamheid aan Uwe meesters, bewijzen zult U de weldaad waardig te willen betoonen, die U tegen den 1 sten Julij 1863 verzekerd is. Maar niet minder verwacht ik van U, dat Gij, na den dag Uwer vrijwording, ordelijk en ondergeschikt aan het Bestuur, Uwe pligten als vrije menschen zult betrachten, geregeld werkende tegen een billijk loon, waarover Gij naar welgevallen zult kunnen beschikken tot verzorging van U zelven en de Uwen
Ik krijg telkens rillingen en mijn haren gaan overeind staan wanneer ik dit lees.
Maar goed. Wij hebben ons hieraan onderworpen. We hebben ons naar het evenbeeld van onze voormalige meesters gedragen. We spreken zijn taal t best en lachen anderen uit die dat niet kunnen. We lachen elkaar uit wanneer we dat niet doen. We geven elkaar allerlei benamingen, houden daaraan vast en verdedigen mensen die ons beledigen.
We zijn naar het schoolsysteem gegaan zoals hij wilde. En we werden er goed in. Maar is dat alles?
Ondertussen hebben de Hindustanen Hindoe scholen, de joden hebben Joodse scholen, de Chinezen hebben Chinese scholen, de Moslims hebben Moslim scholen. Waar zij leren zichzelf te zijn.
Wij gaan naar scholen waar we leren witte mensen zijn in een wereld die ons constant duidelijk probeert te maken dat we dat niet zijn.
En wij lijken de enigen die dat niet doorhebben.
T mooie is. Je hoeft geen poep op je autoraam te accepteren. Het kan beter.
Ik eis beter voor mezelf.
Ik vier geen 1 juli. Op die dag kregen mijn voorouders hun vrijheid terug, maar hoezo moet ik vieren dat iemand iets teruggaf dat zij nooit moesten hebben afgepakt?
Maar ik vier het ook niet omdat 157 jaar na 1 juli er nog zoveel fout zit. Ik maakte laatst een opsomming:
Omdat wij die verandering niet eisen. Omdat wij te snel genoegen nemen met wat ons aangereikt wordt. Omdat wij t werk niet doen. Omdat we niet gezamenlijk gericht werken aan de algemene economische vooruitgang van onze gemeenschap. Omdat wij geen scholen hebben waar we leren hoe belangrijk dat is. Omdat we elkaar niet vertrouwen. Omdat we niet van elkaar houden. Omdat wij maar accepteren dat we onderdeel zijn van een systeem dat ons eigenlijk liever niet wil.
Misschien is het omdat wij nog weten dat t erger kan. Dus nemen we die poep op onze voorruit, want tenminste is hij niet in de auto nu.
We zeggen dat het systeem een probleem is. Dat racisme een probleem is. Maar eerlijk gezegd, het antwoord zijn wij zelf.
Ik hoor vaker dat we nog een lange weg te gaan hebben. Er is nog veel werk te doen. Ik heb zo’n hekel aan die uitspraak he. Want terwijl we zeggen “er is nog zoveel te doen”, doen we het niet.
En terwijl wij het niet doen, doen anderen het voor ons. In onze gemeenschap. Zoals zij willen dat het gebeurt. Zodat ze ons precies kunnen houden waar we zijn. Zodat ze geld aan ons kunnen verdienen.
Ik werd laatst ook op de vingers getikt omdat ik advertentieplekken verkoop op mijn website. Die persoon zei echt letterlijk dat hij dacht dat ik idealist was.
Dus ik ben een awardwinning journalist met een flinke staat van dienst, maar ik mag niet verdienen aan mijn vak. Wij mogen niet verdienen aan elkaar, maar we moeten wel ons geld uitgeven aan anderen. Hier in Nederland zijn de afro beauty zaken in de handen van Pakistanen. Albert Hein verkoopt cassave en orgeade. En ze verdienen er goed aan! Ondertussen pinaren zwarte ondernemers die deze producten ook verkopen.
Omdat wij geloven dat wanneer wij bij een zwarte man kopen, we racistisch zijn. En we willen niemand voor de kop stoten; ook niet die mensen die
ons wel dagelijks voor de kop stoten.
Als we dat eens gingen doorhebben he!
Dat is ons probleem.
Niet per se racisme is ons probleem, maar ons falen om economische en politieke macht te vergaren waarmee we racisme en marginalisatie echt de grond in kunnen stampen. Want dat is waar het echt om draait; je gaat niet iemand kunnen marginaliseren als hij je kan kopen. Kijk maar naar Brunswijk; toen ik jaren geleden opgroeide in Suriname kon je het je niet voorstellen dat een Marron VP werd. Een hooggeplaatste Hindustaan zou zich nooit hebben verontschuldigd voor racisme naar een dyuka. Maar Brunswijk heeft politieke macht vergaard. Zie je het verschil? Hij heeft nu een reputatie waar je mee kan pronken. En dat deed hij in 1 generatie!
Stel je voor als we t werk eens gingen doen.
Je gaat de weg niet afleggen als je niet gaat lopen. T werk gaat niet gedaan worden als je t niet doet.
Wat ik denk, eerlijk gezegd, is dat we moeten beginnen met van elkaar te houden. Met elkaar te vertrouwen. Elkaar gunnen. Degenen verdedigen die voor ons vechten. Als we daarmee beginnen en vandaar uit onszelf weer gaan opbouwen.
Stel je eens voor.
Ik dank u voor uw aandacht
Comments are closed