Dit is Tori.
En Tori is niet hier voor geen enkele racist z’n shit.
Ik mocht Tori niet knuffelen, maar ik deed het toch.
Want Tori is de GOAT!

Dus wat er gebeurde.
Vandaag sleepte ik een groep kinderen het huis uit, om Amsterdam op de fiets te gaan ontdekken. Ze zitten al maandenlang opgesloten in huis, doen hun schoolwerk alleen maar online, dus met deden we vandaag een COVID-vrije fietstocht langs gebouwen die Amsterdammers (van Kleur) moeten kennen.

Zo zijn ze ook uit huis, bewegen ze ook nog wat en zijn hun ouders even van hun af. Durf het niet om me te zeggen dat dat niet als heaven klinkt.

Dus, speurtocht gemaakt, snel prachtig fietsweer geregeld en wat fietsen gehuurd bij MacBike Amsterdam (great service).

Ik was op sleeptouw bij prachtige Kymmora (ik mocht van haar de foto gebruiken) en samen zigzagden we door Centrum, vonden de helft van de gebouwen in de speurtocht niet, maar als je niet doorhebt dat het niet om de speeurtocht ging ….
We hadden zo’n mooi gesprek he!

“Ik vind dat ze dat paleis op de dam moeten beschikbaar stellen aan daklozen; zeker nu in de COVID tijd daar het constant leegstaat.”
“Prachtig idee Kymmora. Ben t met je eens. Alleen denk ik niet dat ze het gaan doen. Ik denk dat er heel veel waardevolle spullen, zoals goud in zit.”
Kymmora maakt een tyuri “het is toch niet van hun”

Toen ik bijkwam van het lachen zag ik een opmerkelijke vrouw alleen staan tussen al die mensen die duiven aan het voeren waren op De Dam.
Ze viel op maar niemand leek haar op te merken. Ze had een houding van “kammenie schelen wat jij denkt, ik heb het recht om hier te staan.” In haar handen hield ze een bord waarop stond “Zolang er systemisch racisme bestaat, zal er iemand hier staan.” #zolanghetnodigis

Kymmora en ik werden er als een magneet naartoe getrokken. “I’m Tori. I’m from the US. I hear my name means story in your language,” zei ze.
Ze vertelt hoe het haar verbaasde toen ze hier aankwam hoe zeer racisme hier nog leeft en verdedigd wordt.

Niet dat er geen racisme is in de VS, maar daar proberen we er tenminste aan te werken. Hier niet.”

En terwijl Kymmora haar duckface maakte en we selfies met Tori schoten vertelde ze waarom ze daar stond.

“Ik ben Joods. Mijn ouders hebben me altijd geleerd dat je moet opstaan tegen racisme. Dat is de enige manier dat je het ervan gaat winnen. Dus ik sta hier vandaag en iemand zal hier staan totdat systemisch racisme niet meer bestaat.”

Stel je voor dat je uit je land verhuist naar een ander land. Je zou op een prachtige zaterdag van alle privileges kunnen gaan genieten die je huidskleur je onterecht biedt, maar je besluit in tegenstelling daartoe om op een koud en onvriendelijk plein te gaan staan om je bij het meest belangrijke, toeristische plein van de hoofdstad, uit te spreken te spreken tegen onrecht.
Omdat je vindt dat je moet.
Omdat je weet dat je moet.
Omdat de meningen van anderen je niet boeien, maar je wel vindt dat ze moeten worden aangepast wanneer ze onterecht zijn.
En dat doe je dagelijks, ook al weet je dat veel van de mensen die langs je lopen het niet met je eens zijn.
Je voelt hun vijandigheid ook wanneer ze je negeren, maar het boeit je niet.
Je bent een schild voor hen die meemaken waartegen jij strijdt, maar die niet zelf kunnen strijden.
Dag in en dag uit!

Tori is de GOAT.
Om te bedenken hoeveel mensen die op mij lijken me liever niet te vriend willen hebben omdat ik teveel schrijf over racisme. Hoeveel mensen ik meemaak die een hekel hebben aan antiracisten en het gewoon niet met hen eens zijn. “Hoe kan je het niet eens zijn met een antiracist?” vroeg Tori me rethorisch.
Tori had Karen kunnen zijn, maar ze wist beter. #belikeTori.
Tori zei dat ze mensen niet snapt die nooit racisme hebben meegemaakt, maar die wel durven naar mensen die het dagelijks ervaren, te gillen “niet alles is racisme!”
“Everything is indeed racist,” beaamde ze.

Dus Kymmora en ik hebben veel van de gebouwen die we moesten zien, niet gezien, maar onze ontmoeting met Tori was waar vandaag over ging.

Als jij echt nog steeds dacht dat het om de speurtocht ging …
Weet je nog dat ik vanmorgen schreef “Touch a life”? Ik vertrok uit huis om dat te doen, en zo werden een student en ik geraakt door iemand die zich echt letterlijk inzet “to touch a life”.

Prachtige momenten maak je zelf en niet door te zeuren over niks.

Tori kreeg knuffels van Kymmora en ik – COVID-vrij, via Bluetooth- en we fietsten door.

Zie je nu waarom Happy een happy-ass lied is?