Vind je iemand leuk, of moet je iets belangrijks doen, maar wacht je op dat juiste moment om het aan te pakken? Dan is dit verhaal voor jou. Ik herinnerde het me toen ik vanmorgen mijn auto stond te wassen en dacht aan een student die me vertelde hoe moe ze wordt van jongens die full of shit zijn wanneer ze haar willen versieren.

Let op: mijn verhaal gaat deels over menselijke uitwerpselen, dus als je je stoort aan poep, man up of ga een ander ding lezen.

Goed. Ik was een jaar of 12 – 13 en op weg van school had ik een accute diarree aanval. Mi bere kot’ mi ernstig!. Je kent hem wel; dat moment waarop het toilet het enige is waar je aan kan denken, maar die troon is nooit daar waar jij bent. Je moet ernaartoe lopen, maar je maag is in zo’n opstand dat je bang bent dat alles eruit zal sproeien zodra je je benen beweegt.

Nou. Ik woonde als jongen op Zanderij en ging in Paramaribo naar school. 50 KILOMETER AFSTAND! De troon was heel ver. Dus ik moest volhouden.
Ik clenchte mijn billen tegen elkaar probeerde het onvermijdelijke met alle macht in me tegen te houden, maar het was vergeefs: de sluitspier wierp de handdoek midden op straat in de ring. Ik voelde mijn vloeibare maaginhoud langzaam langs mijn benen naar beneden vloeien in de pijpen van mijn lange broek, .

SMERIGSTE! GEVOEL! OOIT!

Maar goed.

Ik had geen familie in de buurt waar ik me kon gaan wassen en naar school teruggaan kwam niet in me op; ik denk dat ik de 13-jarige kwelgeesten uit mijn klas op dat moment niet wilde tegenkomen. Dus ik vond een afgelegen plek waar ik me zo goed als het kon ging schoonmaken.

En toen ging ik wachten op de schoolbus.

Maar ik was stiekem verliefd op een meisje uit de buurt en zij pakte de schoolbus ook. Ze had een naam waarvoor een Griekse koning ooit eens duizend oorlogsschepen lanceerde. (get it? 😉 ).

Ik weet niet hoe ze er nu uit ziet, maar toen vond ik haar prachtig! Te prachtig voor mij om haar aan te spreken, verlegen ventje dat ik toen was. Dus ik wachtte ongeduldig het perfect moment af waarin alle sterren op een rij zaten, de zon precies goed scheen en ik genoeg game en swag had om haar van haar voeten te chanten. Dat moment kwam maar niet.

Behalve op die dag. Ik had me afgezonderd van alle andere kinderen die ook op de schoolbus wachtten, want ik wist dat ik niet fris rook, maar juist op die dag besloot ze me aandacht te geven.

Juist op die dag dat ik onzichtbaar had willen zijn, kwam ze met me staan praten onder die amandelboom.
Dus iedere keer als ze dichter op me kwam staan, nam ik een stap naar achteren. Mijn antwoorden in ons korte gesprek waren korte woorden van één lettergreep. Het moest zo kort mogelijk duren en ik hoopte ondertussen “misschien ruikt ze t niet”.

Toen wrinkelde ze haar neus “Wat ruikt zo?” en ze keek om zich heen. “Ik weet het niet,” zei ik en keek ook om me heen, onschuldig. “Het stinkt hier,” zei ze weer.
Ze liep toen weg en ging ergens anders staan. Ik weet tot de dag van vandaag niet of ze doorhad dat ik het was die de plooien had veroorzaakt op haar neus.

En daarmee was het moment waarop ik al maanden had gewacht; dat moment waarop ze met me zou spreken, voorbij. En ik had er niks mee kunnen doen.

Dus.
Yong boi!

Als er iets is dat je moet doen, als je iemand leuk vindt, wacht niet totdat alle sterren aligned zijn om het te doen of om het de persoon te vertellen. Pluk de dag en creëer je moment; want wanneer het moment zichzelf creëert kan je full of shit zijn. En komt er alleen maar shit uit je …

There’s no time like right now.