Dus.
Er zijn aan het eind van een mooie, lonende dag met studenten, een 50-tal broodjes over, die ik enthousiast naar het Leger des Heils breng. Doe ik wel vaker.
Twee dames in het kantoor, die vriendelijk, geïnteresseerd naar me kijken, maar als ik binnen wil lopen springt er uit een dooie hoek ineens een man in de deuropening tussen mij en de dames in. Zijn linkeroog is dood of scheel …
“Ja?” bromt hij.

---

Ik -oppervriendelijk want ik was in een goede bui, het was immers een mooie lonende dag geweest met studenten- zeg dat ik wat lekkere broodjes wil schenken.

“Komt u vaker hier?” vraagt hij neerbuigend terwijl hij me met dat ene oog van kop tot teen bekijkt.

Ik zie de dames achter hem al geluidloos knikken van “ja dat willen we wel”, maar hij kan dat natuurlijk niet zien, want hij staat met zijn linkerkant naar hun gekeerd in de deuropening … en z’n linkeroog is dood of scheel.

Zucht.
Ik leg hem uit dat we wel vaker eten over hebben omdat we op zaterdag een honderdtal kinderen moeten voeden en er wel eens wat overblijft en … hij onderbreekt me weer met nog zo’n zinloze vraag. “Heeft u ze vanmorgen klaargemaakt?”

En toen had ik er genoeg van. M’n vriendelijke glimlach week van m’n gezicht. “Moet u die broodjes nou hebben of niet!?.” “Ja ja. We willen ze wel hebben” roepen de dames achter hem nu snel in koor, terwijl ze zijn rug met rollende ogen aankijken. Hij zag dat ook niet.
Hij loopt gedwee met me naar mijn auto en neemt de gratis gift in ontvangst.

Had je dat niet meteen kunnen doen?, vraag ik me dan af. Waarom zo moeilijk over een gratis stel lekkere warme broodjes kip, ei en kaas waarmee je vanavond een groep daklozen blij kan maken? Omdat je over mijn rug heen indruk will maken op twee vrouwen die je met rollende ogen aankijken wanneer jij niet kijkt?

Ik houd niet van stretching, maar als je als zwarte man voor de zoveelste keer meemaakt dat jouw normaal maatschappelijk mensengedrag eerst met argwaan en belachelijke vragen wordt beantwoord, ga je wel overtuigd van raken dat het met je huidskleur te maken heeft.

Doet me denken aan mijn doktorenkoppel benedenburen in Amsterdam. Daar klopte ik een keertje aan om te vragen of ze een oud vrouwtje konden gaan helpen die aan de overkant op de straat lag dood te gaan. Ze groetten me altijd enthousiast als ze me in het trappenhuis zien; die vent had me eens gezegd dat ze beiden dokter waren .. dacht ik.

Maar nee hoor. “

Wie bent u? Hoe weet u dat we doktoren zijn?. Hoe komt u hier binnen?” …. Terwijl de boodschap was dat ze misschien een vrouw konden redden die aan de overkant aan het doodgaan was.

En die andere keer toen een pakket voor me was afgegeven bij de andere benedenbuur en zijn Chinese vrouw de deur in mijn gezicht dicht wilde smijten, toen ik erom ging vragen.

“NEE NEE NEE,” riep ze in paniek toen ze me zag en ze duwde de deur dicht voordat ik kon zeggen waarvoor ik kwam.

“Is dat de buurman van boven?,” hoorde ik hem toen vragen van ergens binnen. “Er is een pakket hier voor hem.” Zij wist niet welke kant ze toen op moest kijken.

Being social and human while being black can be a bitch. And a waste of time.