Bij een restaurant in Rome kon de ober maar niet afblijven van de enorme krullebol van mijn kleine knul. Zijn enthousiasme stoorde me. Ik fronste boos toen hij het de eerste keer deed, maar hij begreep de wenk niet.
Toen hij het weer deed en lachend met zijn hand ging wroeten door de krullebol, had ik er genoeg van; ik maakte de frons verbaal. “I don’t like that,” zei ik kalm.
Hij begreep het niet en lachte naar me, zijn hand nog steeds op de kleine zijn hoofd. “I DO NOT LIKE THAT. STOP TOUCHING MY SON! HE IS NOT A LITTLE TOY FOR YOU TO PLAY WITH!,” zei ik toen, een beetje grimmiger, met meer rimpels in mijn frons. “I don’t know you and he does not know you and he should not learn that every stranger can just walk in and touch him.”
Hij schrok en droop af.
Ik weet tot de dag van vandaag niet of het speeksel was dat ik proefte in mijn eten .
Maar het was het gevaar van spuug wel waard om hem en mijn zoon te leren dat mijn zoon recht heeft op zijn eigen private space, hoe cute hij ook niet is. Ik zou zijn kind niet zo hebben zitten aanraken.
Comments are closed