Mijn mensen maken het me niet altijd makkelijk om mijn punt te maken.

Ik belde vanmorgen nog na om te checken wat te verwachten van het kerstetentje vanavond en de persoon die me uitnodigde zegt enthousiast. “Jaaa, we gaan lekker Surinaams eten. Van die ene kok. Je kent hem toch?”
Ik rol hoorbaar aan mijn kant van de lijn met m’n ogen en zeg “ehhm, niet alle zwarte mensen kennen elkaar”. Ik beloof dat ik er zal zijn en hang met een luide zucht op.
Moet wel toegeven dat ik 35 jaar geleden iemand kende met die achternaam, maar “nee. Ik blijf erbij. Zo klein is de wereld niet. En we kennen elkaar echt niet allemaal!”
En ja hoor; als ik bij het etentje binnenloop gilt hij van ver achter in de kamer naar me toe “daar is Marvin. Fawaka mi mang!!”
Ik denk ‘shit’.

Ik grijns terug naar hem, geef hem een brasa (want het is 35 jaar geleden!) en ontwijk ondertussen haar blik, maar ik zie wel dat zij triomfantelijk naar mij kijkt, zo van “zie je wel.”

Misschien ken ik teveel van ons …

Misschien ben ik niet de juiste persoon om ‘t punt te maken …