“Ik heb hier het geduld niet voor. Zodra ze het gedaan hebben ben ik klaar met ze. Dan moeten ze weg!”, zei iemand me laatst. Ik was verbaasd. Verbauwereerd. Geschokt! Nee toch! Da’s zo wam bam thank you ma’m.
Want na onze laatste keer wilde ik alleen maar meer.
Ik mocht het niet zien en dat deed alleen maar zeer
Maar je was onvermurwbaar.
Zo afstandelijk
Als een verliefde tiener bracht ik je wel iedere dag wat te drinken
En vroeg ik advies over hoe jou te stimuleren
Zette je in het zonnetje wanneer het scheen
Streelde je liefkozend wanneer ik langs je liep
Maar je gaf niet toe.
Je zou niet laten zien wat je te tonen had, hoe zeer ik het niet wilde zien
Vastberaden, verankerd in de grond
Maar ik hield ook vast, geduldig
Ik zou het weer zien, hoe zeer je het ook niet wilde verbergen
Laatst woei een wind door het huis en die blies al hetgeen langs je ranke lijfje even naar boven
Net Marilyn Monroe, zo uitdagend
Ik keep hoopvol toe
Jij keek me aan, schudde je hoofd en streek afkeurend alles weer glad
“Je wil alleen maar één ding zien. Jullie zijn allemaal hetzelfde!”
Nee zei ik, niet zo!
Je geloofde me
En je stemde toe
Je liet me eindelijk je bloemetje weer zien
Wijd uitgespreid, uitnodigend
Eerst eens, dan een tweede keer
En een belofte voor nog meer
Het worden een paar mooie weken
Comments are closed