ZIT IK IN DE KANTINE bij het zwembad op mijn zoon te wachten met mijjn laptop aan en headset op, diep in een tekst, stopt er een klein dogla meisje bij me aan tafel.
Een jaar of 7, brilletje scheef op dr neus, rugtas met een meisjes cartoon erop. Cute.
Ik kijk op en haar mond beweegt “mag ik hier zitten?”

Ik kijk rond en in de kantine zijn er zeker nog 15 andere plekken waar ze kon gaan zitten, maar ze verkoos mijn gezelfschap.
Ik glimlach lief en knik.
Ze rukt de stoel tegenover me naar achteren, plopt haar rugtas erop en gaat op de stoel ernaast zitten.
Ze haalt een schrift eruit en een paar pennen en ineens bam op de tafel: een telraam, met rooie, gele en blauwe balletjes. Zo één die we vroeger ook hadden, laaang voordat je Google kon vragen om 4 en 4 bij elkaar op te tellen. En er een calculatorgeneratie was die dat ook deed …
Ze glimlacht naar me -alsof ze weet waarom ik zo verbaasd naar haar zit te kijken- en besteedt nog een minuut om de balletjes in het telraam allemaal onder elkaar te krijgen. Dat moest gewoon even.

Wanneer ze tevreden is en alle balletjes netjes op een rij zijn, geeft ze haar schrift en schoolboek alle aandacht. Zo nu en dan moet ze iets berekenen en maakt het telraam dat klik/klak geluid dat ik in geen eeuwen gehoord heb.

Ik heb er zeker een minuut of 5 naar zitten kijken, met die blik die je geeft aan iets dat zo gewoon is maar dat je nooit meer ziet.
Net een Zundapp bromfiets of een draaitelefoon, en iemand van nu die het weet te bedienen,
Toen kwam haar moeder en die wilde ergens anders gaan zitten.

Het meisje staat niet gewoon op, maar klimt over de armleuning uit de stoel, kijkt me nog even aan met een meewaarige smile en haalt haar schouders op …alsof ze wil zeggen ‘ik zat hier best wel lekker ma!!”

En dan loopt ze weg.