Meestal ben ik tot een uur of 9.30 alleen op kantoor. Geen stagiaires nog, deur op slot. Dan kan ik heerlijk rustig opstarten, met een email die ik aan het schrijven ben of een les die ik aan het voorbereiden ben op het ene scherm, en op het andere scherm één van mijn favo Amerikaanse talkshow hosts. Meestal Colbert.

Maar soms valt een collega ineens binnen.

Dat gebeurde een paar weken geleden ook. Een collega wilde een gast voorstellen. Hij deed mijn deur open en stapte binnen met een Kees of zo. Hyperig ventje, zag ik meteen. Ik deed het YouTube filmpje op pauze en stond op om Kees de hand te schudden. Maar hij glipte langs me heen, naar mijn beeldscherm. “Wat ben je aan het doen?” vroeg hij luidop.

Zijn ogen gepierd naar wat ik aan het schrijven ben, nek gestrekt, net een bemoeizieke giraffe, al zijn gewicht op zijn linkerbeen, net een ooievaar. Gewoon effe dieken omdat hij vond dat hij dat mocht. En hij verwachtte antwoord!

Ik was zo verbouwereerd door die spontane brutaliteit dat ik een seconde of drie niet wist wat ik moest zeggen. Dus ik keek hem van kop tot teen aan met die blik die zei “wtf ben jij?”

Wat is het toch met dit type zelfingenomen gasten dat ze dat gewoon doen? Ik durf veel, maar dit dus zou nooit in me opkomen.

Dat heb ik jaren geleden afgeleerd. Ik was een jaar of vijf toen ik thuis was bij een vriendinnetje en haar iets over haar huishouden vroeg; haar grote zus reageerde van ergens achter in de woonkamer “zeg aan hem dat het hem neks aangaat!”

M’n vriendinnetje keek me aan en zei als een droge wijsneus: “m’n zus zegt dat het je neks aangaat”. Het was het begin van het einde voor ons.

Maar het was een les. Je diekt niet! Punt. Uit!

Was het niet een Nederlandse vent die in 2016 op vakantie in Myanmar, de stekker uit de versterker trok tijdens een boeddhistische ochtendpreek? Hij vond dat ze hem in zijn slaap hadden gestoord, dus hij liep boos het hotel uit naar de heilige plek waar het ritueel werd gehouden en trok de stekker eruit. Die vermaarde Nederlandse lompheid, dat “ik-mag-alles-overal-doen” zelfverzekerde wittemannengedrag, bezorgde hem drie maanden in een Myanmarese gevangeniscel.

Mij zou dat dus niet zijn overkomen.

Ik ben er zeker van dat als ik op dat moment een paar weken geleden een beetje meer ad-rem was geweest en die “wat-voor-fucking-bemoeizuchtige-vraag” blik verbaal had gemaakt, dat Kees me zou hebben gezegd “sorry het was niet mijn bedoeling om te dieken”.

Maar je deed het wel Kees. Je deed het wel.

Net als iedere andere keer dat ik moet lezen van andere mensen die iets doen waarvan ze hadden kunnen weten dat het niet kan, die dan zeggen “sorry het was niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen”.

Maar je deed het wel Jans. Je deed het wel.