Ik had eens een collega. Catherine, uit Dominica een eiland zo groen als Suriname, heuvels en 365 “rivieren”, een voor elke dag van het jaar. (You don’t know what a river is, do you? vroeg ik haar altijd). Kennelijk voer die verdwaalde asshole Columbus op zondag daarlangs en besloot hij die plek die al haar eigen naam had van de mensen die er woonden, een nieuwe naam te geven, ter ere van de taal van zijn-land. Colonist asshole.
Anyway, Catherine was een beetje vreemde vogel soms, maar soms kwam het grappigste Dominica accent naar boven. En ze had de meest hilarische bijbehorende handbewegingen.
Zoals die ene keer toen ze absoluut gelijk had over iets en niemand anders slim genoeg was om het te beseffen.
Ze wierp haar armen in de lucht, rolde met haar ogen alsof de wereld morgen zou vergaan en zuchtte “well wooptie doo.”
Well wooptie doo
Comments are closed