“HEY MARVIN. I DIDN’T SEE YOU THERE,” ZEGT CARLOS VERRAST.
Hij is ook schrijver en dat had meteen een band gesmeed toen we elkaar een paar maanden geleden voor het eerst ontmoetten. Hij pakt een stoel en komt bij me zitten en voordat je het wist zijn we verwikkeld in een diep gesprek over de schrijfprojecten waar we beiden in verwikkeld zijn. “I was on a roll today. I wrote a good number of pages,” vertelt hij.
Hij vertelde dat het een verzameling van korte verhalen wordt; sommige heeft hij zelf meegemaakt; voor andere doet hij onderzoek.
Ik was geïnteresseerd in hoe hij focus en toewijding aanpakt en hij wilde weten hoe het met mijn boek ging. We lachten toen we doorhadden dat we het over hetzelfde hadden.
We filosofeerden nog wat over de absurditeit van de hedendaagse gemeenschap waarin een handjevol miljardairs het merendeel van ’s werelds rijkdom in hun zak hebben. “Capitalism! It’s all fucked up,” sneerde hij. Ik vroeg wat hij met zijn boek wilde bereiken, omdat dat me oprecht boeit, en hij antwoordde “I want people to think.”
En toen realiseerde hij zich dat hij aan het werk was. “Oops, I have to get back to work,” zegt hij, stapt van de stoel af, pakte de vuilnisbak beet en sleepte andermans rotzooi naar buiten. “Let me know next time you’re here. If I’m off we can talk again without pressure,” glimlacht hij nog toen hij weer langsliep. Hij trok zijn schort recht en liep de keuken in.
Carlos, de zachte filosoof, de university graduate, de Zuidamerikaanse schrijver die in Amsterdam verblijft terwijl hij aan zijn boek werkt, is bordenwasser in mijn favoriete restaurant. “I don’t have to work, but I appreciate that I can do this job. It lets me meet people,” had hij me eens gezegd.
Ik ben sindsdien onder de indruk van hem.
En terwijl hij wegloopt schaam ik me een beetje, want ik had net een half uur daarvoor, zonder erbij na te denken, zijn schort omgedaan en een foto van mezelf gemaakt terwijl ik een bord afspoel in de keuken, ter illustratie van een grapje. FB had gemeld dat ik weer in het restaurant was en toen iemand me vroeg “waarom zo vaak”, had ik gezegd dat ik bordenwasser was. “Jij bordenwasser?”.
Dus ik maakte de foto. En toen werd er hulp aangeboden. “Als er niet een oceaan tussen ons was kwam ik je helpen,” was het aanbod uit Suriname. #zocool
Ik glimlachte omdat ik wel eens bordenwasser ben geweest in een restaurant en niet lang geleden nog had gesolliciteerd als koerier bij Taco Mundo. (Zie je me al op die scooter?) Ik had ook een baan gezocht als postbezorger in Amsterdam en als security guard.
Soms doe je wat je moet. Carlos doet wat hij wil. #goals!
Ik ga hem gauw bellen voor een afspraak buiten het restaurant. Ik ben geen bordenwasser, maar ik praat wel graag met deze.
Life’s stories are interesting if you look beyond the obvious.
Ik ben trouwens graag in dat restaurant omdat mijn broer er chefkok is en dat maakt dat het eten er geweldig is ;)
En omdat ik er interessante mensen ontmoet.
Comments are closed