“Waar is Jay!?”

Ik zei “goedemiddag?!”.

“Waar is hij?” reageerde hij.

Ik zei “goeiemiddag?”

Hij wilde weer “waar is hij?” zeggen” maar zag aan mijn ogen dat ik tijd had ingeruimd voor dit spel en dat ik vastberaden was om te winnen.

Hij gaf het maar op. “Hrrgghh goeiemiddag … Is Jay thuis?”

Dit dansje deden we sindsdien nog tweemaal. “Waar is Jay?” “Goedemiddag?” “Waar is Jay?!”. “Goedemiddag!” “Hrrrghhh. Goedemiddag.”

Afgelopen vrijdagavond ging het anders. Toen de bel ging tegen 19uur kon ik hem door het matglas van de deur naar binnen zien gluren en ik zag hem zuchten toen hij doorhad dat ik het weer was die kwam opendoen; alsof hij dacht “nee, niet hij weer he.”

Ik deed open en hij zei “uhhh goeiemorgen. Is Jay er?”

Ok hij had “goeiemorgen” gezegd om 6u ‘s avonds, maar dit kind van vijf had begrepen dat je bij mij thuis laat zien dat je manieren hebt. Bij mij thuis ben je beleefd.

Een les die ik ook van mijn ouders heb meegekregen.

Dan vraag je je af, waarom is het toch zo moeilijk voor een groot deel van de samenleving om simpele lessen over principes te leren?

Dat je fout kan zitten, ook al zegt je gevoel dat je goed zit.

Dat je van iedereen wat kan leren.

Dat er momenten zijn wanneer je je gedrag moet aanpassen.

Dat principes tellen.

Dat de opinie van de minderheid ook telt.

Dat andere mensen ook mensen zijn.

Dat je niemand bewust pijn doet.

Dat pijn pijn is, ook wanneer jij het niet voelt.

Daar is toch alles over gezegd? En over geschreven? Hoe kan het nou dat niemand luistert?

Of berust de indruk op waarheid? Zijn alle pro-pieters nou echt onderontwikkeld, minder intelligent en dommer dan kleuters die een simpele subtiele les wel begrijpen?

Hadden ze dan maar buren gehad die de rol oppikten wanneer hun ouders die lieten vallen.

Moeten wij de les blijven geven?

Want ach.

Alles is al gezegd.

Alles is al geschreven

Al eeuwenlang

En niemand die luistert.

Niemand die leest

Terwijl er nog zoveel recht te zetten is