Ik kan me herinneren; het was meer dan 40 jaar geleden; ik was toen een jaar of zes, zeven, en ik had m’n moeder goed opgefokt. Ik weet niet wat ik uitgehaald had, maar ze was kwaad!

En ze stond naar me te gillen zoals alleen zwarte Surinaamse vrouwen vroeger konden gillen naar hun kinderen die opfokten. Het pak slaag was echt om de hoek al. En het beloofde niet veel goeds.

Mijn vader die nooit veel zei thuis (dat zijn de gevaarlijkste vaders), had het staan aankijken en toen zei hij ineens tegen me “ey kom mee!”. We stapten in de auto en reden weg. Hij zei verder geen woord.

Nu moet je weten dat ik op de rand van het Surinaamse oerwoud ben opgegroeid. Dus het was ons huis op de rand van het dorp en 20 meter verderop woudreuzen die het bos in angstaanjagende duisternis hulden. Mysterieus no hell met allerlei wilde dieren; slangen, jaguars, spinnen en grote vogels die zomaar opfladderden en je een hartaanval gaven. Toen ik ouder werd was ik constant hier aan het zwerven, maar voor een jongetje van zes of zeven was dit een plek waar boeboelaas je kon pakken!

En mn vader reed daarnaartoe. Zonder nog iets te zeggen. Hij sloeg een paadje in en bleef rijden.

Ik werd bang als fuck! Ik dacht deze motherfucker gaat me hier achterlaten! Hij is moe van mijn gelul in zijn huis, gaat me afmaken en weer wegrijden.

En hij zei maar niks. En hij keek me niet aan. Als ik stiekem naar hem keek vanuit de passagiersstoel, kon ik alleen zien dat zijn ogen gefixt waren op de weg, en zijn handen het stuur strak vasthielden.

Ik dacht hij zoekt een geschikte plek om me uit de auto te schoppen. Zo van “get your ungrateful little ass outa my car! Fuck up my Sunday!!”

Scary like shit. Ik zag mezelf al ronddwalend in het donkere woud, slapend onder een boom terwijl bakru, yorka en wilde dieren op me loerden.

Ik maakte mezelf steeds kleiner en stiller in die auto; ik dacht dat ieder woord het ergste kon laten gebeuren. Maar er gebeurde niks.

Hij maakte een rondje in het bos, een kwartier lang en toen reden we weer naar huis. Zonder een woord te zeggen. Meest angstaanjagende 15 minuten ooit!

Terugblikkend denk ik nu dat hij gewoon die huiselijke stress wilde ontvluchten en me tegelijkertijd een woordeloze les wilde leren.

Zo van “volgende keer doe ik het echt, kleine fucker!” zonder het te zeggen. Die onuitgesproken dreigementen hoor je het luidst.

Me bang maken was hem in ieder geval gelukt. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn moeder ooit weer zo heb opgefokt. Wel op andere manieren natuurlijk, maar niet op die manier in ieder geval.

Ik heb vader leren zijn van mijn vader.

Dus ik probeerde het met mijn vijfjarige zoon. Er is geen angstaanjagend mysterieus woud hier, dus ik deed de deur naar het donkere rommelige hok open en zei dat als hij zich bleef misdragen ik hem daarin zou opsluiten.

Hij zei “ok” en stapte er zelf in.

Zucht.