Ergens vorig jaar reden mijn collega en ik weg van het werk, daar op de Bijlmerdreef, net bij het stoplicht voor het stadsdeelkantoor. Moest ik toch weer ff terug naar het werk en ik wilde een (legale) U-bocht maken.

Maar een gast in een auto die de andere richting opging stopte precies voor mijn neus en bracht daarmee het hele verkeer tot stilstand.
Helemaal upgefuckt.
Ik keek hem hoofdschuddend aan terwijl hij triomfantelijk zat te grijnzen met zo’n “mi kis’ en” smirk op z’n bek.

Laat m” zei mn collega. “Dat is het type dat er helemaal blij van wordt dat hij zijn broeder kan laten vastzitten. En zeker als z’n broer iemand is als jij, met jouw auto”

Ik glimlachte van buiten want ze had gelijk. Maar ik huilde van binnen want ze had gelijk.

“Verschrikkelijk dit,” zei ik aan mijn, “want ik bloei helemaal op wanneer ik mijn broeder zie groeien. Wordt ik helemaal blij van. Ik ben die gast die dan mest gaat aandragen want zijn groei is mijn bloei”

Wat is dat ding toch dat sommigen van ons elkaar het daglicht niet gunnen? Van elkaar jatten, elkaar in de ogen aankijken terwijl we elkaar vaselineloos van achteren verneuken. Anatomisch onmogelijk, maar we doen het.

Er is zo’n case die ik nu van dichtbij aanschouw. Smerig gewoon!

En Ik kan je van mezelf zo een 10tal verhalen van verneukerij vertellen dat mij de afgelopen jaren ten deel is gevallen?

Geld!
Dat!
Het!
Mij!
Telkens!
Gekost!
Heeft!
Dat ik mijn broeder als mijn broeder behandelde. En mijn sis als mijn sis.
Die terging telkens als ik er weer overheen moest klimmen.
Pijn dat het telkens deed.

Ik sprak een vertrouwenspersoon over de laatste keer dat ik 3595,40 euro kwijt was aan het vertrouwen in een broeder. En die vertrouwenspersoon zei over dat bedrag “kruimels Marvin. Kruimels als je het plaatst tegenover wat je einddoel is.”

En ik leer die les maar niet en blijf mijn sis en mijn broeder vertrouwen. Want dat mensen niet te vertrouwen zijn wanneer ik hun vertrouw, zegt toch meer over hen dan over mij?

Maar toch, waar is het voor nodig? We kunnen beter, maar waarom doen we het niet? Wordt het geen tijd dat we elkaar erop gaan aanspreken? Gewoon eens de vuile was buiten hangen zodat we zien wat we met elkaar uithalen. Want volgens mij blijft het four gaan omdat we het niet vertellen van elkaar. Waardoor niemand leert.

Jaren geleden, toen mijn mati en ik dertigers waren en we er identiek prachtig uitzagen, waarschuwde zijn zus ons daarvoor. “Y’all should be careful. Look twice when you cross the street, because people, other men, hate how good y’all look. They will run you down,” zei ze.

Ik weigerde toen te geloven dat er zoveel onnodig kwaad in mensen zat. En gelukkig werden mijn mati en ik nooit platgereden.

Tja, niet fysiek dan.

Dat ik daar rekening mee moet houden joh