Goedenavond

Ik voel me vereerd om vanavond met jullie van gedachten te mogen wisselen.

Ik had eigenlijk voor een heel ander verhaal klaarstaan, maar omdat ik dezelfde opmerkingen hoor van de andere sprekers die ik ook heb, besluit ik toch om het om te bouwen.

Ik ga het hebben over mijn vak.

Ik weet niet of er journalisten meeluisteren. Maar ook al zijn die er niet, dan kunnen jullie beter van hen gaan eisen

Afgelopen zaterdag sprak ik met een groepje studenten. 5 meisjes van 14 jaar ongeveer. Ik vertelde hun dat ik blij ben dat Joe Biden gewonnen heeft van Trump. Maar Biden is toch ook een racist, zeiden ze.

Nou dit is wat ik constant te horen heb gekregen de afgelopen maanden: Zwarte mensen die spijkers op laag water gaan zoeken over Joe Biden en Kamala Harris, en ondertussen het racisme van Trump schijnen te vergeten

En daar zit ons probleem. We laten het aan misinformatie over om onze mensen, onze kinderen te voeden.

We staan toe dat zelfs onze kinderen niet inzien dat je niet kan kiezen tegen je eigen belang. we laten onze vooruitgang aan kans over. Het is geen gezamenlijk doel.

En weet je waar het begint? Bij de media.

De media onderwijst een volk.  Dat was een van de eerste dingen die ik leerde toen ik dit vak ging studeren. Je wordt dagelijks gelezen, dus als jij dagelijks dezelfde grammaticale fout maakt, gaan mensen denken dat het zo hoort.

Ik heb te weinig collega journalisten die dat doorhebben. Zwarte mannen en vrouwen die voor kranten en radiostations en televisiestations werken en zich alleen maar willen richten op die mainstream onderwerpen. Politiek, criminaliteit

Niet dat dat geen belangrijke onderwerpen zijn, maar je hebt een groter doel. Let eens op: durven ze het te hebben over hun cultuur? Waarom is er geen blad dat zich specifiek hiermee bezighoudt?

Ik heb enkele jaren geleden een Surinaamse journalist verbaal van langs moeten geven omdat hij op zijn Facebook pagina schreef dat alle Afrikaanse presidenten despoten zijn die hun burgers vermoorden en te lang aan de macht blijven. Dat Afrika geen cultuur had voordat de Europeanen daar terechtkwamen.

Vorige week nog een jongeman met precies zo’n verhaal.

Een paar maanden geleden was er een populaire Surinaamse schrijfster die aan haar Facebook volgers hier in Nederland zei dat zwarte mensen hun plek moeten accepteren in de gemeenschap en witte mensen hun voorsprong moeten gunnen.

What the fuck?

En dit is iemand die boeken geschreven heeft die jongeren voor hun mondelinge examens MOETEN lezen. Dit is iemand die zwarte jongeren beinvloedt.

Als journalist verzet ik me daartegen.

Ik ben lid van de Britse Vereniging van Journalen (NUJ) en Vandaag is het precies een jaar geleden dat deze organisatie een motie van mij passeerde waarin zij zich uitsprak tegen de manier waarop Nederlandse journalisten verslag doen van het zwarte Pietendebat. Het was allemaal heel subjectief en vaak racistisch. De antiracisme activisten werden voor terroristen uitgemaakt. Kranten die schreven dat ze maar moesten oprotten uit Nederland alsof ze minder rechten hadden dan andere mensen. En het stoorde me. Dus ik schreef de motie en de NUJ nam hem aan. Journalisten moeten zich professioneel, principieel en ethisch gaan gedragen.

De Nederlandse journalisten vereniging was het er niet mee eens. Die zei dat Journalisten zich moeten beroepen op hun objectiviteit. Dat ze van alles verslag moeten doen; ook racisme.

Bullshit!

Je kan niet objectief blijven wanneer het om racisme gaat.

Je overwint marginalisatie niet door het te negeren. En zeker niet door het een platform te bieden.

Martin Luther King zei hierover: To Ignore Evil is to become an accomplice to it.

Daarom hou ik van de NUJ

Die zeggen hetzelfde over racisme:

• mediaorganisaties zullen geen materiaal publiceren dat racisme stimuleert
• Leden hebben het recht om dienst weigeren, wanneer hun werkgevers een platform bieden voor racistische propaganda
• Journalisten hoeven geen verslag te doen van racistische organisaties en hun activiteiten.

Onder andere …

Ik trek het nog verder:

De weegschaal is al heel lang uit balans. Mediahuizen moeten pagina’s gaan vrijmaken waarin er factuele informatie wordt gepubliceerd over kwesties die minderheden aangaan. Informatie van waaruit mensen uit gemarginaliseerde groepen zelfrespect en eigenwaarde kunnen putten.

Mediahuizen … journalisten moeten hun taak als opvoeders van de gemeenschap gaan oppakken.

Want de misinformatie is enorm. En het kwaad dat het doet is verschrikkelijk. Ik spreek regelmatig heel intelligente mensen die aangeven hoeveel ze een hekel hebben aan zichzelf, omdat niemand hen ooit gezegd heeft dat ze van zichzelf kunnen houden.

Ik vertelde laatst aan een vriend van me over een zwarte dame die van een zwarte man het advies kreeg om geen zaken met mij te doen. Want mijn magazine heet afro magazine en gaat over zwarte mensen. Dus een zwarte man adviseert een zwarte vrouw om geen zaken te doen met een zwarte man die een magazine heeft voor zwarte mensen.

En mijn mati snapte hem. Want het kan inderdaad negatieve gevolgen hebben als je bedrijf gelinkt is aan zwarte mensen. Ik vroeg mijn mati of hij doorhad hoe verschrikkelijk pijnlijk het is om te moeten snappen dat het negatief kan zijn voor je business wanneer je als zwarte man zegt dat je van zwarte mensen houdt. Nog pijnlijker is dat ik het ook snap. Omdat we niet die reputatie hebben waarmee iemand wil pronken.

Snap je dat?

Nog een verhaal: laatst werd Ronny Brunswijk afgebeeld als een aap. En de tekenaar van die cartoon werd de cartoonist des vaderlands genoemd. OMDAT HIJ DURFT RACISTISCH TE ZIJN! En geen enkele zwarte journalist die er wat over zei. Want het moet kunnen.

Ik schreef er een opiniestuk over dat verscheen op Waterkant en ik werd uitgescholden, door zwarte mensen. Ik werd een gefaalde journalist genoemd die op een kamertje 3 hoog in Nederland woont (hm ik zit nu idd 3 hoog op een kamertje realiseer ik me).

Maar goed; ik kreeg ook te horen dat mensen vroeger respect voor me hadden, maar nu niet meer omdat ik een eensnarige gitaar bespeel. Dat waren de letterlijke woorden. Van zwarte mensen. Ik kreeg van alles naar mn hoofd geslingerd omdat ik de durf had op te komen voor zwarte mensen. Ik was eensnarig omdat ik besloot om mijn carierre alleen te wijden aan schrijven over zwarte mensen.

Ik wenste dat meer zwarte journalisten dat gingen doen

Let maar op: andere journalisten doen dat wel, ook al is “hij doet het wel” geen reden om het wel te doen.

We houden niet van elkaar. We leren niet van elkaar houden. We leren niet Van onszelf houden. We hebben de plek onderin de ladder van gemeenschappen zodanig geïnternaliseerd dat we niet eens doorhebben dat we daar onderin zijn.

Zelfs dit event he: we hebben heel lang stilgestaan in de voorbereiding hierop, of we dit nou open moeten gooien of niet. Omdat mensen aanstoot kunnen nemen op het feit dat we het met elkaar over zelfliefde willen hebben. We houden teveel rekening met anderen en cijferen onszelf weg.

Een paar jaar geleden zei een zwarte minister van onderwijs nog dat scholieren niet toegestaan waren om met dreadlocs naar school te gaan. En geen enkele krant in Suriname die daar een opiniestuk over schreef. Geen enkele zwarte journalist die zich eraan leek te storen.

We laten maar met ons doen wat men wil.

En het komt ergens vandaan.

Maar we kunnen het ook stoppen.

Want zolang wij het niet doen, gaat niemand het voor ons doen

En de media speelt daar een grote rol in.

Ja, daarom heb ik alvast AFRO Magazine

Als er journalisten meekijken, dan is dit mijn tip voor jullie: je bent een gatekeeper van informatie. Je bent een onderwijzer en het hele land is je klas. Het is simpel he: Begin met een rubriek over Afrikaanse celebrities, op dezelfde manier waarop anderen dat doen met “hun” celebrities. Leer je lezers op precies diezelfde manier dat je niet afstamt van alleen kommer en kwel! Daar is Niks mis mee!

Ik wil u laten met nog iets van Martin Luther King

Speak up!

Ik dank u wel voor uw aandacht.