Laatst, na weken ongeduldig wachten, was de dag eindelijk daar: ik zou naar “The Usual Suspects” kijken met mn 16-jarige zoon. Voor mij zou het de 3534ste keer zijn, voor hem de eerste en ik zat slinks vanuit mijn rechterooghoek te genieten van hoe hij genoot van de film die mij in 1995 als een lolo had laten applaudisseren voor een projector.
Dat laatste stukje!
And like that, he was gone!
Masterpiece, echt.
Mijn zoon vond Kevin Spacey brilliant als Kaiser Soze en ik had het hart niet om hem te vertellen dat Spacey er een gewoonte van had gemaakt om jonge acteurs zijn piepie te laten zien. Hij herkende hem van Se7en. Die had hij in zijn eentje gezien op Netflix.
Brad Pitt heeft een hilarische scene in Se7en, waar hij bij Morgan Freeman klaagt dat de seriemoordenaar hen altijd te vlug af is. Hij leunt voorover, pakt de rand van een tafel vast, “kakt” zijn kont naar achter en zegt “You see this? This is us,” alsof de seriemoordenaar hen van achteren aan het molesteren is.
En hier wilde ik jullie vermaken met een analogie waar de mensheid Brad Pitt is en de aarde de seriemoordenaar die aan het eind Brad Pitt dus werkelijk te grazen neemt.
Meedogenloos.
Zonder vaseline.
Want we doen alsof wij al bestonden voordat de aarde er was. Alsof de economie belangrijker is dan ons voortbestaan.
En we luisteren niet wanneer Morgan Freeman zegt:
There are se7en deadly sins: Gluttony, Greed, Sloth, Wrath, Pride, Lust and Envy.”
In plaats daarvan denken we er maar op los te kunnen leven terwijl een pandemie ons als een onzichtbare seriemoordenaar te grazen neemt.
Meedogenloos.
Se7en is ook een masterpiece.
Maar ik ben te moe voor analogieën.
Dus like that, I’m done
Next op onze filmlijst is Snatch.
Comments are closed