We waren ‘s ochtends van huis in west gefietst naar Nieuwmarkt, waar we onze fietsen bij een stalling hadden vastgeketend. En dan vandaaruit naar Zuidoost met de 53.

Na werk terug met de metro, uitstappen bij Nieuwmarkt. Blijkt dat onze fietsen omgevallen zijn, over een andere heen. Vast in elkaar gefrommeld net een bruya kluw van metalen pijpen en rubber.

De eigenaar van die fiets komt precies op tzelfde moment als wij aan. Bolle vent, kort, brilletje, blond. Je kent dat type toch, dat op je neerkijkt onder zijn bril heen, ook al ben je veel langer dan hij.

Ik pakte mn fiets beet, om t te ontwarren, op precies hetzelfde moment dat hij de zijne vastpakte. Die zat dus onder de mijne.

Ik keek hem aan, zo van “hey chill”, maar hij begon verveeld te rukken aan zijn fiets. Iedereen weet dat je een kluw niet uit elkaar krijgt door eraan te rukken. Hij wist t ook, maar hij was verveeld. Wat een gelul van die fucking zwarte man dat z’n fiets bovenop de zijne lag. Die zwarte man stond te dichtbij op m, maar hij ging die zwarte man negeren. Hij keurde me geen blik waardig, maar bleef trekken aan zijn fiets.

Kleine Dylan stond erbij, keek toe maar zei niks. Ik wist dat hij dacht “wat een idiooit!”

Ik zuchtte. Maar ik liet mn fiets niet los, wachtte totdat het kleine bril ventje dat zijn pis rook even stopte met morrelen, en probeerde toen weer rustig mijn fiets te ontkluwen.

Hij vertrouwde t niet en begon meteen weer te trekken aan de zijne. Ik zag dat hij vastberaden was om er een fantastisch onwrikbare rotzooi van te maken met zijn neerbuigend ongeduldig geduw en getrek, en daar had ik geen zin in.

Dus ik gromde:

Hij schrok alsof hij me toen pas opmerkte. Het domme getrek stopte. “Oh is it your bike?” kwam er ignorant en wittemans uit.

Dat ik nog geen oogspierverrekking heb opgelopen van al die keren dat mn ogen spontaan gaan rollen door dit soort domheid.

“Why the fuck do you think I’m trying to pull it out then?” reageerde ik.

Twee armbewegingen later had ik onze fietsen bevrijd van zijn geklooi. Dylan en ik stapten op en lieten zijn white privilige ass die zeker dacht dat we ons niet eens een fiets konden veroorloven … die dacht dat we onze eigen fiets wilden stelen … die dacht dat we gewoon zomaar daar aan fietsen gingen trekken want dat is wat die vervelende zwarte mensen in Amsterdam doen … daar staan.

Mijn ogen rolden nog.

“Pap,” vraagt Dylan halverwege thuis opeens. “Hoe wist je dat die fucking asshole Engels sprak?”

Ik had daar geen antwoord op.

Maar twee woorden in dit verhaal zijn overdreven. Als je niet weet welke, is de kans groot dat je betwist dat white privilege bestaat.