In 1999 overleed een broertje van me hier in Utrecht. Ik woonde toen op SXM en had een Surinaams paspoort.

Om naar zijn begrafenis te komen moest ik naar Curacao om een visum aan te vragen; zo’n machtig document dat mij toestemming gaf om het land te bezoeken dat mijn voorouders inpalmde, tot haar slaaf maakte en daarmee mij als Nederlander had geboren doen worden.

Ik belde daarvoor naar het consulaat op Curacao en kreeg zo’n kraai aam de lijn die de toegang tor het heiligdom met haar leven bewaakte. Wat ik niet wist was dat een familielid van mij al had gebeld en wat dingen voor mij had besproken. Dus schets mijn verbazing toen die kraai boos reageerde toen ik belde. “Hoeveel mensen gaan nou voor jou bellen!” snauwde ze door de telefoon.

Ik had net een hele dag zitten huilen want ik was mijn broertje kwijt, dus pech voor haar was dat ik niet geluimd was. Ik zei “ehm, mevrouw, ik weet niet wie voor me gebeld heeft en wat er met u voor mij besproken is, maar dat kan me op dit moment geen moer schelen. Mijn broertje ligt op dit moment in een fucking ijskast in Nederland; mijn enige vraag is gaat u mij het visum geven om hem te gaan begraven of niet?”

Haar toon veranderde en ik mocht de dag daarna mijn paspoort laten stempelen en afreizen naar dat land dat mij als een vreemdeling zag ondanks mijn bloed aan haar rijkdom verbonden was.

Maar goed.

Die kraai is mijn uitbarsting nooit vergeten.. Net als hoe je zeker van kan zijn dat je spuug zal eten als je de werknemer van KFC uitscheldt, pakte ze me iedere keer terug als ik weer een visum moest aanvragen. Als het niet was dat ze mijn bankrekening ging doorspitten, was het dat ze me een single entry gaf wanneer ik een dual entry doorreis zou maken.

Dat was mijn leven als zwarte man, gemarginaliseerde nakomeling van tot slaaf gemaakten, geboren in een uitgebuit arm gehouden gekoloniseerd land.

En het was niet alleen wanneer ik naar Nederland moest dat ik door allerlei ringetjes gehaald werd.
Hoe ben je ah geld gekomen om voor je reis te betalen? Hoezo dat dure hotel? Hoeveel verdien je dat je je dit kan veroorloven? En als je bent uitgenodigd voor een conferentie, wie betaalt alles? Hoe komen ze aan hun geld? Heb je iemand die garant staat? Mag ik hun salarisslip zien? Hoe lang werken ze voor dat bedrijf? Wie zijn hun ouders? Allerlei bullshitvragen om een gemarginaliseerde man gemarginaliseerd te houden.
Dat was mijn black life. En t moest me niet storen zeiden mensen me wel eens, want het hoorde zo. Die kraai bij t consulaat en die ambtenaren van de ambassades en die immigration officer die me in Miami zei “make sure you don’t stay in the US” die deden gewoon hun werk.
Wees blij dat je tenminste mag reizen, misschien.

Waarom ik dit vertel? Vanwege de brief die ik ontving van de tandarts met heel indringende vragen over mijm gezondheid em mijn huiselijke situatie. Heel vergaand allemaal.

En ik realiseer me dat dit de nieuwe realiteit is. Om internationaal te reizen gaat iedereen vragen moeten beantwoorden..
Als je met de trein van A naar B wil al.
Wie ben je. Waar ga je naartoe? Wie ga je bezoeken? Waar was je voordat je hiernaartoe kwam? Waar was je daarvoor? Heb je koortsverschijnselen? Had je die de afgelopen twee weken? Hadden je huisgenoten dke? Heb je geen huisgenoten, met wie heb je de afgelopen twee weken intiem contact gehad? Had(den) die koortsverschijnselen?

En ga zo maar door.

Iedereen gaat die vragen krijgen. We leven straks allemaal een black life.
Word niet boos. Het moet je niet storen want het hoort zo.

Welcome to real life dat velen van ons al heel lang leven. Die kraai heeft me hierop voorbereid.

Mijn marginalisatie was training.