Zes jaar geleden zat ik in een restaurant in Amsterdam, met mijn neven en broer.
Een luide groep van zo’n 10 opvallend mooie zwarte mannen, al zeg ik t zelf- in een Japans franchise restaurant op het Leidseplein.
Leuk man! Effe met bloed op stap.
Ik woonde toen maar net in Nederland.
Wist ik veel dat het dodenherdenking was, dus ik had toen niet meteen door dat in het hele restaurant ineens iedereen muisstil was.
Ik had natuurlijk in mijn telefoon zitten kijken en had het belletje niet gehoord. Ik zei toen luid op iets aan mijn neven -waarschijnlijk zoiets als ‘jullie eten dus nu is het eindelijk stil he – en iedereen keek verschrikt op.
Ik snapte er niks van.
Wat een contradictie dacht ik: dat men verwacht van zwarte mannen die het product zijn van ontnomen vrijheid, dat ze op commando stil vallen om vrijheid te gedenken.
Comments are closed