Die ene keer toen Mandela me zag

Ik was in St. Lucia, waar ik verslag moest doen van de jaarlijkse staatshoofden summit van de Caribbean Community. Nelson Mandela was er ook. En hij zag me.

Hij had van die enorme witte bodyguards mee. Reusachtige koelkastgasten! Net klonen van elkaar; allemaal met kortgeknipt blond haar, met dezelfde grijze pakken strak om hun gespierde lijven gespannen. Blauwe ogen die boos alles in de gaten hielden.

Aan de journalisten was gevraagd dat we niet flitsten wanneer we foto’s van Mandela maakten. Hij kon slecht tegen dat felle licht. En natuurlijk had ik die briefing niet bijgewoond waar dit verzoek gedaan was. Idioot!

Hij zou maar één keer in publiek te zien zijn, op een plein in het hart van de hoofdstad, waar duizenden mensen naartoe waren gestroomd om hem te zien. Ik was er ook bij. Het was zo’n evenement dat je maar één keer in je leven meemaakt, dus ik maakte tientallen foto’s van de Afrikaanse vrijheidsstrijder die net vrijgekomen was. Met flits.

Stond ik daar één van de meest iconische zwarte mannen van de afgelopen eeuw te verblinden. Ik stond te flitsen in het gezicht van één van de meest iconische mannen die net, na 27 jaar uit een gat omhoog was gekropen. Ik zag hem squinten. Mandela zag mij! Maar ik was gewoon die grote clueless dodo die hem verblindde.

En die ene bodyguard ging boos naar me kijken. Woordeloos, maar z’n ogen zeiden “stop that shit”. Ik verstond de taal die z’n ogen spraken, maar ik wist niet welke shit ik moest stoppen en waarom.

Dus ik keerde me naar een collega-journalist en vroeg geïrriteerd “why is that dude watching me like that?” Hij antwoordde “probably because you’re not supposed to be taking pictures of Mandela with your flash on, you dumbass. Stop that shit. Look at him; he will fuck you up.”

Ik schroefde toen de flitser van mijn camera af en wierp de bodyguard een “sorry” glimlach toe. Het boeide hem niet. Zijn blauwe ogen bleven boos terugkijken.

Ik heb ze nog steeds, die foto’s waarvoor ik bijna ben upgefucked. Ik kwam net één tegen tussen mijn ouwemannenzooi.

Maar ik had ze bijna niet.

Mijn mati Wesley vertelde me een paar jaar geleden dat ik ze enige tijd niet had, omdat hij ook had staan schieten, maar met een camera zonder film. Hij pakte toen mijn filmrol, liet hem ontwikkelen, maakte kopieën voor zichzelf en gaf me mijn negatieven terug. Ik was dat vergeten.

Dus ik ben ook nog bijna upgefucked geworden voor foto’s die ik niet in mijn bezit zou krijgen. Figures.

Previus Post

Over die

Comments are closed

IN DE PERS

Welternaehrung

I was approached to write an article for the online journal Welternaehrung in Germany, that dealt with migration and I slipped in some of my views on how Governments should take responsibility.
And I took advantage of the opportunity to express how proud I still am with Amsterdam Zuidoost where adults banned together so the -mostly migrant- young people from the neighborhood, did not participate in violent and ignorant conspiracy driven anti-COVID-measure riots that shook the Netherlands a few weeks ago.
The Germans then translated my views to German.

Ich bin stolz darauf, dass ich dazu aufgefordert wurde

Voice of African Migrants

Two weeks ago I spoke briefly at a GFMD webinar on migration and racism. I spoke about my work with AFRO Magazine and Weekend College. Next thing you know, a journalist in Nigeria tells me he wants to interview me for the Voice of African Migrants. Honored to be featured by them.

“How did the developed world become the developed world?”

OneWORLD

Op 1 juli vieren we dat de kolonisator zich bewust werd van de menselijkheid van zwarte mensen, stelt Marvin Hokstam. “Ik heb niks met Keti Koti.”

OneWORLD

Het maakt niet uit of Ron Jans een ‘goeie vent’ is, zijn gedrag moet worden veroordeeld, schrijft Marvin Hokstam. ‘Het is best mogelijk om stil te worden tijdens je bezoek aan Robbeneiland én een blinde vlek te hebben voor racistisch taalgebruik.’

NUJ

Marvin comments in the upcoming issue of the union’s magazine:

“This is about journalists being aware that the way they approach a subject is how it is perceived by their communities. The fact that there is still debate about this in 2019 is concerning, especially when journalists and newspapers appear to take sides in favour of those supporting black Piet.

NLTimes

The motion passed by the British journalists’ union originated from the NUJ Black Members Council, on the initiative of Marivn Hokstam, Founder and Managing Editor of the Dutch publication Afro Magazine. Hokstam is a member of the Dutch branch of the NUJ.

Zwarte Piet is Racisme.nl

Journalisten die verslag doen van het zwarte Pietendebat dienen zich te houden aan de journalistieke regel dat “van journalisten geen materiaal dient te komen dat discriminatie op basis van ras en kleur bevordert”. Dit staat in een motie die vandaag werd aangenomen door de National Executive Council (NEC) van de Britse Unie van Journalisten NUJ in London. De motie was aangezwengeld door Marvin Hokstam, uitgever van AFRO Magazine, in reactie op wat hij onethische verslaggeving over de zwarte piet demonstranten door Nederlandse journalisten noemde.

Guava

Marvin Speaks – A conversation with Marvin Hokstam

ParBode

Marvin Hokstam, opgegroeid “in een klein dorp in Suriname, op de rand van het oerwoud”, zoals hij het zelf lyrisch uitdrukt, is journalist, schrijver, publicist en communicatieconsultant. Hij begon als student journalistiek aan de AHKCO in Suriname, en behaalde in Engeland een postgraduate degree in mediastudies. Tegenwoordig is hij in Nederland actief als schrijver en uitgever van het online platform AFRO Magazine, en als projectleider van het onderwijsondersteuningsproject Weekend College van Amsterdam-Zuidoost.

721-News election to NUJ/BMC

Former The Daily Herald journalist Marvin Hokstam has been elected to the Black Members Council of the British National Union of Journalists. After he shared news of this on his Facebook page last week, we asked him about it.

Interview door Socialisme.nu

Marvin Hokstam is redacteur van het Afro Magazine. Al vijfentwintig jaar is hij een journalist die schrijft over onderwerpen die de internationale Afrogemeenschap aangaan. Hij sprak met Mark Kilian over de nasleep van de Caribische orkanen, koloniaal racisme en climate justice.

Opiniestuk in Parool

Een museum over zwarte geschiedenis moet geschiedenis, emoties en nuances vertellen vanuit een zwart perspectief, schrijft Marvin Hokstam.

Share:

Over die

Grandma’s Hands

Comments are closed