De deurbel

Het kost me letterlijk 4 minuten om op te staan uit bed. Moet me overeind houden aan deuren, want mijn hoofd tolt een beetje.

Ik strompel naar beneden, eet een broodje, slik m’n vitamines, drink een glaasje sap, maak hete thee, ruim een beetje op. En ik pak mijn laptop en strompel terug naar boven.

Kost me weer drie minuten om weer in bed te klimmen. Kussens onder m’n rug, warme deken als een cocon om me heen. Ik positioneer m’n laptop op mijn schoot. Alles is perfect. Dit is waar ik de rest van de dag ga doorbrengen.

KRRRRRRRRR!!!

Motherfucker! De deurbel.

Ik strompel weer uit bed, mompelend.
Ik zeg aan mezelf dat die deurbel niet mijn naam geroepen heeft, dus ik had kunnen blijven liggen. Als het een pakket is, geeft de bezorger het aan de buren toch.

Maar ik ben al halverwege de trap af bij die gedachte.

Ik weet dat het buiten koud is, dus ik wikkel mezelf helemaal hermetisch in mijn badjas en doe de deur open.

Bleek ventje, jaar of 20, rode overalls van een of ander bedrijf. Niet al te snuggere blik in z’n ogen.
“Bent u van de kapotte lamp?”
“Huh?”
“Ik moet toch voor u een lamp fixen? Dit is toch de Danastraat  …?”

Hij pakt zijn telefoon om te dubbelchecken.

Fucker!
Ik grom binnensmonds.

“Dit is de Dianastraat! Danastraat is verderop,” en ik wijs in de verte.
“Hiertegenover?” vraagt hij als een ebeh.
“Nee man! Dat is de andere kant van de wijk.”
“Oohhh. Neemt u me niet kwalijk” en hij loopt schoorvoetend achteruit want hij kan aan m’n gezicht zien dat ik hem wil wurgen.

Ik denk #%@*grmbl, asshole en dat soort dingen.

Slamm deur dicht.
En ik strompel weer terug naar bed.

Kost me weer 5 minuten om me weer te installeren.