Ik zat nog even bij te komen na een intense meeting, toen een jonge vrouw op me afliep. Ik had haar wel eens eerder zien rondlopen in het gebouw. Ze had haar laptop open in haar handen en ze keek me een beetje terughoudend aan.
“Ik wil hier meer over weten,” zei ze toen resoluut en ze draaide het scherm naar me toe. “Dat bent u toch?” en ik werd aangestaard door mijn eigen gezicht op de flyer waarmee we de Open Dag van de Africana Cursus adverteren.
“Ik ben heel erg geïnteresseerd in deze cursus, maar ik ben nog een beetje onzeker. Want het is op universitair niveau,” vertelde ze schuchter.
En ik stak daarop impromptu een hele presentatie af over het belang van de cursus. Dat we bij The Broos Institute for AfroEuropean Studies and Research er trots op zijn dat wij de eerste universitaire cursus over de Afrikaanse diaspora kunnen aanbieden in Nederland. Dat we het op universitair niveau doen omdat het niet normaal is dat Zwarte mensen niet in charge zijn van de academische discourse over Zwarte mensen. Dat we hiermee iets duurzaams opzetten.
“En wil jij ophouden met onzeker zijn? Dat is nergens voor nodig,” zei ik haar nog.
En ik bedankte haar toen ook nog even dat ze iets van mijn eigen onzekerheid over de cursus heeft weggehaald.
“Hoezo?” vroeg ze.
En ik legde uit: “Ja wat we doen is nieuw, maar het is van ONS! En ik ben een beetje onzeker of mensen door hebben dat succes hiervan niet alleen MIJN succes is maar succes voor ONS ALLEN. Dat jij mij nu erover aanspreekt met jouw interesse, betekent een heleboel.”
Ze glimlachte: “Het is nergens voor nodig om onzeker te zijn.”
Ik glimlachte schuchter.
“Moeten we inderdaad met z’n allen mee ophouden”
Toen klapte ze haar laptop dicht.
“Ik ben om; ik ga me nu inschrijven voor de Open Dag op 30 januari, maar in feite hoeft dat niet eens want ik wil me nu al inschrijven voor de cursus.”
En ze deed ‘t
En nu jij
Heb jij je al ingeschreven?
Scannen dat ding
Comments are closed