Je ziet ze niet zo vaak meer, die gewone kleine horlogemakers, dus toen ik vorige week een tegenkwam op de markt in Utrecht, viste ik blij mijn oude horloge tevoorschijn dat al bijna 2 jaar in een kast lag met een onrepareerbare band, en gaf het hem.

Knorrige Indiase man met een onvriendelijke blik en een vreemd petje op zijn hoofd, maar hij garandeert me dat hij het kan fixen. Hij krabbelt mijn telefoonnummer met grote vette letters op een blaadje en zegt dat ik het een week later mag oppikken. 15 euro. (Bijenkorf wilde 60 euro). Ik betaal meteen.

Ik krijg van hem een bonnetje dat ik meteen kwijtraak, zoals het bij mij altijd gaat.

Vandaag rij ik speciaal terug naar Utrecht om het te halen. Hij kijkt me aan, net zo knorrig en ongeïnteresseerd als vorige week en bromt “waar is bonnetje.”
Ik glimlach vriendelijk. “Sorry heb ik niet bij me.”
Hij bromt terug “bonnetje halen en dan krijg je horloge.” En kijkt dan resoluut naar Hollandse man en z’n zoon die inmiddels ook bij zijn kraampje zijn aangeschoven. “Kan ik helpen!?” vraagt hij hem. Hij kijkt me niet meer aan, klaar met mij.

Ik neem diep adem, tel tot 1, zucht uit, met m’n handen tegen elkaar om die opborrelende irritatie weg te drukken. Ik hoor die Hollandse man en z’n zoon een stap uit de gevarenzone nemen, want zij zien ook dat hij bullshit spuwt en dat ik het niet moet slikken.

“Broeder,” spreek ik de knorpot aan en ik leg hem precies uit hoe mijn horloge eruit ziet en dat hij me niet kan dismissen als een kleine bitch, ook al heb ik geen bonnetje. Hij zegt dat hij me niet kan helpen want het is in het verleden al misgegaan en toen moest hij de kosten van een horloge vergoeden “Dat boeit me niet. Behandel me niet als een crimineel. Ga dan met me in gesprek, maar stuur me niet weg als een kind. Wat denk je wel?” Dat mijn woede toeneemt kan ik niet voorkomen en hij ziet dat, dus toen kon hij zich plotseling wel herinneren welk horloge het om gaat. Hij verdwijnt achterin z’n kraam om het te halen.

Ik kijk Jan Witteman en z’n zoon aan. “Ik gaf je de ruimte, want je had gelijk,” zegt hij.

Het vreemde petje komt terug met m’n mooie horloge. “Oh, ik had je telefoonnummer opgeschreven.”

“Ja. Had ik je kunnen vertellen als je met me in gesprek gegaan was, in plaats van me te willen bitchen.”

Wat is dat ding met mensen dat ze denken je zo te mogen dismissen omdat ze je zien rondlopen in deze huidskleur? Want dat is het wel! Ik ben een grote vent van bijna 1.95 meter, kan flink nors kijken en in het schemerlicht lijk ik best wel fit ;) , maar er is toch altijd die ene bitch die daarlangs kijkt en besluit dat ik die persoon ben waarmee hij moet bewijzen dat hij mannelijker is dan mannen als ik. Vooral als we zwart zijn. Mijn hele leven lang al. En ik weet dat een heleboel andere zwarte mensen dat ook meemaken.

Een paar weken geleden was het ook al zo ver.

Kenneljjk ben ik op 4 januari vergeten om te betalen voor benzine.

De self service betaalpaaltjes bij de pomp werkten weer eens niet, maar aangezien ik de hele betaalbeweging al had gemaakt, dacht mijn lijf zeker dat ik het had gedaan.
Niet dus, kennelijk. Want een paar dagen daarna kreeg ik een boze brief van een deurwaarder die dat geld plus meer van me eist.
Tot daar ok. Kan gebeuren. Ik zag er echt prachtig uit op 4 januari dus kan best dat ik me heb laten verleiden door mezelf.

Ik besloot toch om beelden te gaan vragen, dus ik terug naar de pomp. Ik vertel de dame waarvoor ik kom en ze haalt de bedrijfsleider. En daar ging t fout.
Hij komt verveeld naar buiten geslenterd alsof hij net vergeefse moeite had gedaan tot een schoonheidsslaapje. Eerst in de spiegel had gekeken en gezien dat hij nog steeds oerlelijk was. Vieze walrus snor en grauwe huid die lijkt alsof hij vorige week in een beerput gezwommen heeft en zich niet heeft gewassen sindsdien. In pornofilms speelt hij de rol van habituele masturbeerder die van uit een hoekje gluurt. Viezerik.

Goedemiddag zeg ik vriendelijk maar bewust van zijn attitude. Zn blik maakte me al kwaad. Hij bromt iets terug en zegt dan “u bent dus de doorrijder?.”

FOUT!

Nee, zeg ik met rollende ogen. Ik ben geen doorrijder maar een vaste klant die misschien vergeten is om naar binnen te lopen. En daar wil ik nu beelden van, want ik kan het niet geloven. En nu word ik door u en uw deurwaarder voor dief uitgemaakt.

Hij heeft inmiddels weer de veiligheid van achter de toonbank opgezocht.

Dan komt uit die lul de vraag of ik gelezen heb wat op de paaltjes staat. Condescending motherfucker!

Ik vraag hem wat voor fucking domme vraag dat is. Dat ik die niet ga beantwoorden want ik wil gewoon beelden zien. Hij stelt die stomme vraag nog 3 keer en iedere keer onderbreek ik hem halverwege. Heeft u op de paaltjes gelezen? Wat voor domme vraag is dat? X3

Dan geef ik hem toch maar de gelegenheid om zelf te vertellen wat op de paaltjes staat. Hij lult van in zijn veiligheid dat de paaltjes savonds alleen werken.
Ik zeg hem dat dat bullshit is want ik heb wel vaker zo getankt op weg naar t werk sochtends. Hij hakkelt, blij dat hij achter de toonbank zit.

Uit mn ooghoeken zie ik de kassadame me bewonderend aankijken. Zeker vindt ze hem al langer dan ik een lul en is ze blij dat iemand hem eens aanpakt.

Mag ik die beelden zien, vraag ik hem weer.
Nee, daarvoor moet u naar de deurwaarder.

Ik kijk hem aan. Deze fucking informatie had u me dus tien minuten kunnen geven. U heeft mijn tijd voor niks zitten verdoen. U bent een fucking idioot.

U heeft mijn tijd ook zitten verdoen piept hij voorzichtig en verdwijnt snel weer in dat kamertje om weer een vergeefse poging tot schoonheidsslaapje te wagen. Of zichzelf aan te randen.

Mevrouw, zeg ik aan de dame achter de kassa. Uw collega is een fucking idioot.
Ze zegt niks, want ze heeft dr baan nodig. Ja ik zou ook de ‘ik bemoei niet” look hebben als ik in haar plaats was.
Maar ze hoorde me wel … net als iedereen in de zaak. Ion’ give a fuck.

Ik heb zoveel van dit soort verhalen. Kan er een boek mee vullen. En ik zie dit soort ervaringen bij meerdere mensen langskomen.

Hou je tong niet vast. Slap back!